GÖNLÜM
Meçhullerde bir yolcu
Yoruldu gönlüm benim
Bilmeden neydi suçu
Sürüldü gönlüm benim
Geçmedi sözü yâra
Çekilse haktır dâra
Vefâsız insanlara
Darıldı gönlüm benim
Bir kara göze kandı
Herkesi dostu sandı
Nicesine aldandı
Kırıldı gönlüm benim
Yalnız düşmüştü yola
Ülfet etmedi kula
Kefen yetmedi çula
Sarıldı gönlüm benim
Bitmedi hiç kavgası
Derdi, gamı, tasası
Yok, o eski havası
Duruldu gönlüm benim
Yapayalnız kalınca
Bildi ederi kaça
Her gece parça parça
Yarıldı gönlüm benim
Anlayan yok halinden
Neler çektim elinden
Bazen de canevinden
Vuruldu gönlüm benim
23 Ramazan 1442 - Eyüb Sultan