İZ
Tükettim ne var ne yoksa heybemde
İnsana diyecek sözüm kalmadı
Varlığı yokluğu gördüm âlemde
Dünyâlık bir şeyde gözüm kalmadı
Yaralar büyüdü, tutmuyor dikiş
Nefesim tükendi, bitmiyor yokuş
Sizin olsun bahar, bana yine kış
Zemheriye döndüm yazım kalmadı
Vâde tamam, doğmaz artık sabahım
Bin sevabıma bedel bir günahım
Düşündükçe artıyor her gün ahım
Huzura çıkacak yüzüm kalmadı
Hâtıralar kambur oldu sırtımda
Bir dikili taşım da yok ardımda
Ve nihâyet sonsuz sona vardım da
Yazık ki kimsede izim kalmadı
23 Receb 1442 - Eyüb Sultan